หากไม่มีเธออยู่ ฉันก็ไม่มีใคร
ขอร้องให้เธอไม่ไป จะทำยังไงให้เธออยู่
ฉันใช้กระดาษเช็ดแต่น้ำคาว
ฉันไม่เคยถามว่าเธอเจ็บหรือเปล่า
เธอใช้กระดาษเช็ดน้ำตา
จนเธอเข็ดแล้วเธอก็ลา
ฉันรู้เธอเจ็บแล้วก็เดินจากไป
ฉันมันต้นเหตุไม่ได้มาจากใคร
ทิชชูเธอเปียกเพราะน้ำตาเธอไหลออก ไหลออก
พอละ เธอบอก ทะเลาะกันตลอด
และแล้วเธอก็หอบ กระเป๋าไปจากมหานคร
เธอจะรู้ไหมทุกวันฉันทำแต่งาน
แต่เธอบอกไม่เอาไหนเพราะว่าฉันเขียนแต่กลอน
ไม่ทำเหี้*อะไรใครจะคบได้นาน
เงินที่มีไม่พอใช้เพราะว่ามันไม่แน่นอน
เธอบอกมันไม่แน่นอน
เธอมาดูที่ข้อมือฉันเปลี่ยน Rap เป็นทอง
อยากให้เธอกลับมาก่อน
หากไม่มีเธออยู่ ฉันก็ไม่มีใคร
ขอร้องให้เธอไม่ไป จะทำยังไงให้เธออยู่
ฉันใช้กระดาษเช็ดแต่น้ำคาว
ฉันไม่เคยถามว่าเธอเจ็บหรือเปล่า
เธอใช้กระดาษเช็ดน้ำตา
จนเธอเข็ดแล้วเธอก็ลา
ในตอนสุดท้ายเธอลาจาก
มองฉันเป็นกาฝาก
เธอไม่อภัยที่ทำไม่ดี
มันเหมือนชะตาขาด
มองดูที่กระดาษ ที่ใช้มันผิดวิธี
ความคิดฉันช่างประหลาด
ไม่ยอมไตร่ตรองให้ดี
เธอไม่ไปมันจะได้ไหม
ใจจริงๆ มันยังไม่อยากให้เธอไปไหน
เรื่องราวที่เคยร่วมใช้
เพราะจริงๆ ฉันก็แค่อยากให้เธอจำไว้
จะคิดถึงเธอไปอีกนาน
เราสองคนต้องร่วมทางกันอีกยาว
แม้ว่าเธอไม่ต้องการกันอีกแล้ว
หากไม่มีเธออยู่ ฉันก็ไม่มีใคร
ขอร้องให้เธอไม่ไป จะทำยังไงให้เธออยู่
ฉันใช้กระดาษเช็ดแต่น้ำคาว
ฉันไม่เคยถามว่าเธอเจ็บหรือเปล่า
เธอใช้กระดาษเช็ดน้ำตา
จนเธอเข็ดแล้วเธอก็ลา